Malarstwo chińskie

Malarstwo chińskie to tradycyjna sztuka obrazkowa praktykowana w Chinach od ponad tysiąca lat. Jej korzenie wywodzą się z pierwotnego sposóbu myślenia wielu starszych ludzi, którzy podkreślali jedność człowieka i kosmosu oraz nieprzerwany dynamizm wszechświata. Malarstwo chinskie poświęcone jest w wiekszym stopniu emocjom i wewnetrznyemu ruchowi istot, niż postaciom, czy formom.

Zazwyczaj, obraz zawiera wiersz, jednen lub więcej, element kaligrafii, obraz namalowany przez artystę i pieczęć autora. Należy wyróżnić kilka metod :

technika Gongbi (“dokładny pędzel” lub “umiejętny pędzel”) charakteryzuje się delikatnością i precyzją szczegółów.
technika Baimiao ( Rysowanie linii ) rysuje tylko kontury z czarnym tuszem. Jest on połączony z Gongbi.
technika Mogu (“Bez obramowania”) jest podobny do Gongbi, ale nie rysuje się konturów.
Xieyi technika (“Aby przedstawić jakąś koncepcję” lub “Aby pokazać zamysł”) Charakteryzuje się pełnym układem i głównie stosuje zasadę skali.
technika Shuimo (“Tusze i woda”) to styl Xieyi, ale linie prowadzone są tylko czarnym atramentem, przy jednoczesnym wykorzystaniu skali.

Celem chińskiego malarstwa jest wywołanie jak największego wrażenia artystycznego i emocjonalnego, które niesie ze sobą znaczenie ponadczasowe. Rzeczywiście, w chińskiej tradycyjnej, Wszechświat składa się z oddechów (Qi) o różnych gęstościach i będących zawsze w ruchu, źródło życia. Odtworzyć tych oddechów w obrazie nadaje mu pierwiastek życia i przez to pośredniczy między wszechświatem, malarstwem i ludzmi. Tak więc akt malowania lub kontemplowanie obrazu pozwala odnaleźć jedność z kosmosem. Zatem, to więcej niż tylko zwykła praca estetyczna: To sztuka życia. Wierszyk oddechów i ruch życia” jest, bynajmniej, doskonałym sposobem, aby zrozumieć sens chińskiego malarstwa.

Formaty stosowane w chińskim malarstwie są bardzo zróżnicowane. Najbardziej znane są: “duży zwój”, “format poziomy”, “zakres”, itp...

Przedmiotami mogą być ludzie, krajobrazy, kwiaty i ptaki, ssaki, owady i ryby, architektura, itp... Źródła inspiracji są zatem bezpośrednio w przyrodzie, ale także w obrazach dawnych mistrzów.

Krajobrazy, znaki i kwiaty i ptaki są to trzy preferowane tematy chińskich malarzy. Oznacza to dokładną analizę roślin i kwiatów w zależności od pór roku i fizjonomi ptaków, owadów, ryb i ssaków.

Zasadniczymi punktami w budowie obrazów chińskich są:

Ogólna organizacja i kierunki (rosnący, malejący, wspierający, itp.).
Gęstość i kondensacja (lub dyspersja). Dawni malarze, nadawanie obrazowi odpowiedniej gęstości, określali wyrażeniem: “Rozmieszczone tak, że nawet koń może przekroczyć, gęsta tak, że nawet wiatr nie może przeniknąć”.
Próżnia, pustka. W tradycyji chińskiego malarstwa, próżnia ma bardzo ważne miejsce. Może reprezentować niebo, ziemię, wodę, chmury, itp. Daje to jakby obraz w obrazie, ale również przenosi odbiorcę w świat dużo bardziej rozległy, nawet w nieskończoność, dając spore pole do wyobraźni. Kontemplując obraz skupiamy się na “zapełnionych” partiach obrazu jako na środkowi który kieruje nas w stronę absolutu, nieskończoności “pustych” parti obrazu. Chińskie wiersze są oparte na tej samej zasadzie.
Jeszcze ważniejsze są inskrypcje. Należą do nich: tytuł, treść (wiersz, proza, opis, historia, itp.), nazwisko autora i jego pieczęć. Wszystko musi być kaligrafiowane w różnych stylach w zależności od tego, co artysta chce wyrazić. Od wyboru napisów oraz ich pozycji zależy dalszy los obrazu. To one sprawiają,że dzieło jest ukończone. Bez nich, obraz jest tylko jak ciało bez życia.